Parkinson’s Law: Work expands to fill the time available for its completion.
Dus op z’n Hollands: Werk vult elke minuut die jij het geeft, zelfs als het ook in een kwartier kan.
Als jij tegen jezelf zegt: “Ik maak m’n inbox leeg tussen 13.00 en 14.00”, dan gebeurt er iets prachtigs.
Je zet jezelf in een soort snelkookpan. Je móet keuzes maken. Snelle beslissingen.
Wat niet belangrijk is, flikker je eruit. Wat wel moet, pak je aan. En om 14.00 ben je klaar.
Maar als je zegt: “Ik neem vanmiddag de tijd om m’n inbox op te ruimen”…
Dan is het ineens 16.43u.
Je hebt zes mapjes aangemaakt, drie labels herschikt, je bent verdwaald in een nieuwsbrief uit 2021
en je weet niet meer of je überhaupt al op ‘Beantwoorden’ hebt geklikt.
Want dat doet je brein als jij geen grenzen stelt.
Geen deadline? Geen druk.
Geen druk? Geen focus.
Geen focus? Geen resultaat.
Zodra er ruimte ontstaat, vult het zich vanzelf met twijfel, uitstel en gekut op de millimeter.
Dan ben je ineens een kwartier bezig met het hernoemen van een map.
Of met scrollen. Of met denken of je dat ene mailtje nu al moet beantwoorden of straks misschien beter…
Of misschien toch morgen, of… laat maar.
Je wordt geen efficiënter mens van meer tijd.
Je wordt efficiënter als je jezelf begrenst.
Niet: “Ik werk aan X.”
Wel: “X is af om 14.00.” Punt.
En ja, dat voelt strak.
Maar als je geen kader zet, blijf je draaien in je eigen stroperigheid.
En dan zit je over drie dagen nog steeds in je inbox te pielen alsof
het een kunstwerk is in plaats van een doorgeefluik.
Grenzen stellen is geen trucje. Het is noodzakelijk.
Voor je planning. Voor je hoofd. Voor je resultaat.
En ja, voor jezelf.
Ook als je daar eigenlijk een hekel aan hebt. Juist dan.
Wil je minder pielen en meer púnkten zetten in je bedrijf?
Dan is mijn Serie Masterclasses iets voor jou.
Niet zweven, maar uitvoeren. Niet alles tegelijk, maar wat nú klopt.
Zodat jij de grenzen stelt en je bedrijf weer gaat doen wat het moet doen.