Het begon met dagcrème. Of nou ja, met het idee dat ik – net 40 (we spreken over het jaar 2013) –
officieel “die leeftijd” had bereikt waarop je óók je hals moet gaan insmeren.
En toen voelde ik iets. Daar, net boven m’n sleutelbeen. Een bobbel.
Mijn eerste gedachte?
Vast een opgezwollen klier van het te hard nadenken.
Of een reminder dat die hals helemaal geen anti-rimpelcrème nodig heeft.
Toch maar even laten checken.
In oktober 2013 zat ik bij de huisarts.
In november had ik een diagnose. Schildkliercarcinoom.
Klinkt als een sjiek pastagerecht van een chef met tatoeages, maar is net wat minder smakelijk.
Kanker, dus.
Daarna ging het snel. Begin december lag ik op de operatietafel.
Alles eruit. Hele schildklier weg.
En nee, dat zie je niet. Mijn litteken is keurig. Cosmetisch top.
Maar vanbinnen begint het dan pas.
Want ja, er is ook een nabehandeling. Radioactieve capsule.
Er staat een doodskopje op die pil, zie het nog voor me.
Daarna: quarantaine. Twee dagen in een ziekenhuiscel.
En ik weet nog dat ik daar zat. Op dat ziekenhuisbed in mijn uppie.
Wat. De. F*ck.
Ik wilde gewoon een iets strakkere kaaklijn.
En nu straal ik licht.
Natuurlijk speelde ik het spel mee.
Ik was vriendelijk. Zei de dingen die fijn klinken:
“Gaat goed hoor.”
“Ja hoor, ik red me.”
Maar vanbinnen verschoof er iets.
Niet dramatisch. Gewoon… net genoeg.
Alsof ik langzaam uit m’n eigen leven gleed.
En iemand anders op mijn plek ging zitten.
En dat zie ik vaak om me heen bij ondernemers.
Niet ingestort. Niet aan het janken in de auto. Gewoon “functioneel”.
Maar als je goed kijkt, zie je het: ze zitten niet meer op hun eigen stoel.
Ze voeren uit. Ze managen. Ze regelen.
En ergens onderweg zijn ze kwijtgeraakt wie dit eigenlijk ook alweer bedacht had.
Het begint niet altijd met een klap.
Soms begint het met een bobbel.
Of een gedachte.
Of dat ene moment waarop je jezelf hoort zeggen: “Het gaat wel.”
Maar vanbinnen weet je: iets schuurt.
En jij zit niet meer op je plek.
Dus ja. Misschien zit jij ook wel op zo’n stoel die ooit van jou was.
En voelt het niet als een drama.
Maar wel alsof je langzaam aan het verdwijnen bent.
Onthoud dit:
Niet alles hoeft kapot te zijn om te mogen veranderen.
Weer op je eigen stoel zitten? Dan is de Serie Masterclasses iets voor jou!
/mirasaia.nl/serie-masterclasses/