Ik slik een radioactieve capsule.
Met een doodskopje erop, geel met rood.
En dan zwaait de verpleegkundige de deur dicht.
Dikke muren. Lood in het plafond. Niemand mag te dichtbij komen.
Zelfs mijn koffie wordt in een schuiflade geschoven alsof ik een kerncentrale ben.
Twee volle dagen in isolatie.
Het is begin 2014. Mijn schildklier net verwijderd vanwege kanker.
En dit – die capsule, die isolatie – is de nabehandeling.
De radioactiviteit zou eventuele restcellen opruimen. Voor de zekerheid.
Medisch gezien heel logisch. Maar menselijk gezien? Iets knapt er die dagen.
Ik weet nog precies hoe ik daar zat, met m’n plastic ziekenhuisbekertje en m’n kloppende hoofd.
Hoe alles stilviel. En dat terwijl vrijheid voor mij geen leuke extra is, maar een basisvoorwaarde.
Vrijheid is kunnen kiezen. Ademruimte. Beweging. Mezelf zijn.
Maar daar, in die kamer in de Antoni van Leeuwenhoekkliniek, voelde ik me vooral een risico.
Een protocol. En vooral: iemand die het allemaal maar moest ondergaan.
Dat doet iets met je. Als alles wordt overgenomen door systemen, agenda’s,
regels en verwachtingen raak je langzaam kwijt wat van jou is.
En dat gaat verder dan de zorg.
Ik zie het nu bij de ondernemers met wie ik werk.
Ze zijn nergens meer vrij. Niet in hun planning. Niet in hun hoofd.
Niet in hoe ze hun bedrijf leiden.
Alles moet. Alles drukt. Alles draait door.
Behalve zijzelf.
Soms is dat gevoel van quarantaine veel minder zichtbaar.
Geen ziekenhuiscel. Geen schuiflade.
Maar wel opgesloten zitten in je eigen structuur. Je eigen bedrijf.
Je eigen verwachtingen.
Vrijheid begint niet bij een lege agenda.
Vrijheid begint bij regie. Bij jezelf serieus nemen.
Bij keuzes die weer kloppen.
Vrijheid begint niet bij minder doen.
Maar bij anders kiezen.
Zodat je bedrijf weer vóór je werkt, in plaats van jou opsluit in alles wat moet.