Ik was net elf en kocht mijn eerste Barbie zelf. Ik wilde ‘m al heeel lang.
Zag mezelf al zitten met haar op mijn kamer met natuurlijk een roze jurk aan.
Alleen kwam ze dus ‘pas’ op mijn 11e, omdat ik er voor moest sparen.
Een Barbie zat bij ons thuis niet in het verjaardags-, Sint- of Kerstbugdet.
Er zit iets in die herinnering wat ik nu pas begrijp: dat gevoel van ergens zรณveel waarde aan hechten, dat je bereid bent ervoor te wachten. Ervoor te sparen. Omdat je weet: dit wil ik. Punt.
Ik kom dat gevoel vaak tegen bij de ondernemers met wie ik werk.
Niet bij het kopen van een pop ๐, maar bij het bouwen aan hun bedrijf.
Ze hebben een plaatje in hun hoofd. Van hoe het eruit mag zien.
Hoe het voelt als het klopt. Rustiger. Lichter. Helderder.
Niet meer alles zelf bedenken en doen, maar ook weer niet alles loslaten.
Alleen is de praktijk altijd een tikkie weerbarstiger en komt dat plaatje er niet van.
Hoe zou het zijn als jouw bedrijf soepel draait?
Waar je nieuwsbrieven wรฉl op tijd de deur uitgaan?
Waar systemen gevuld zijn, afspraken kloppen en de achterkant gewoon loopt?
Niet omdat jij harder bent gaan rennen, maar omdat er iemand naast je staat die al dat praktische werk gewoon dรณet.
Of die ervoor zorgt dat jouw team het doet: De inbox afhandelen, die ruimtes regelen, de afspraken organiseren. Al de dingen die jouw energie opslokken: uit jouw handen, in goede handen.
Als ik naar deze foto kijk (bij gebrek aan foto van mij met Barbie) dan denk ik vooral: sommige dingen moeten gewoon even rijpen.
Je weet wat je wilt, je voelt het al langโฆ en dan komt er zoโn moment waarop je denkt: nu ben ik er klaar voor. Ik wil dat dat plaatje in mijn hoofd eindelijk werkelijkheid wordt.
Als je merkt dat jij daar ook uithangt, niet perse acuut, maar wel nieuwsgierig, kun je altijd even met me overleggen hoe dat er voor jou uit zou zien.