Een telefoontje met als kernboodschap: “Ik wil stoppen met de samenwerking. Per direct.”
Een maand geleden nog niks aan de hand.
De samenwerking liep goed, de klant was tevreden, de Virtuele Assistent ook.
Geen signalen dat er iets mis was.
En toen volgde er een hele lijst met fouten die de VA zogenaamd allemaal in de afgelopen weken had gemaakt.
Fouten waar nooit eerder iets over gezegd was.
Voor de VA voelde het als een klap in het gezicht.
Voor mij trouwens ook, want ik check altijd hoe de matches verlopen.
Ook ik kreeg bij mijn checkin-momenten geen enkel signaal dat er iets mis was.
En precies dat is de kern.
Niet die zogenoemde fouten.
Niet de kwaliteit van de VA.
Maar het feit dat de klant haar twijfel niet tussendoor heeft uitgesproken.
Dat gebeurt vaker dan je denkt.
In plaats van te zeggen: “Ik merk dat dit me niet helemaal bevalt” of “Ik twijfel of dit de juiste match is”, houden ondernemers het voor zich.
Ze slikken hun onvrede in, schuiven het vooruit… en dan komt er op een dag een breekpunt.
Dán durven ze het ineens wel allemaal op tafel te leggen, op het moment dat de samenwerking toch al stopt.
Misschien speelde er iets anders mee.
Een opmerking tussendoor over “een vriendin die de inbox ook wel zou kunnen doen”… dat soort zinnetjes krijgen achteraf ineens een andere lading.
Maar het werd nooit uitgesproken als keuze of als gesprek.
En daar zit de pijn: niet in wat er fout ging, maar in wat er nooit gezegd werd.
Een samenwerking strandt zelden op één verkeerde mail of een taak die net anders liep dan gehoopt.
Een samenwerking strandt omdat de echte feedback niet gedeeld wordt.
