Ik heb de jaarplannen losgelaten. En de omzetdoelen ook. Niet in een opwelling ofzo.
Maar nu ik ruim 19 jaar onderneem, weet ik dat het me gewoon niet past.
Terwijl ik voorheen elk jaar weer dacht – vooral in deze tijd van het jaar – ‘dit keer ga ik strakke doelen en duidelijke targets neerzetten!’
Jarenlang had ik het idee dat ‘professioneel ondernemen’ betekende dat je alles kunt plannen en voorspellen.
Dat succes afhing van gewenste omzetcijfers en voortgangsbalkjes. Maar als ik dan in het 1e kwartaal keek naar ‘hoe ver ik was met mijn doelen’, betrapte ik mezelf op denken in tekort.
Niet: wat is er allemaal gelukt? Maar: wat heb ik nog niet gehaald? En die lijst was eindeloos! Heel deprimerend.
Wat ook altijd door die doelen heen kruiste, was het leven: Mijn hondje wat veel te jong stierf. Een scheiding. Soms ‘gewoon migraine’. Schildklierkanker. Mijn oma (ook te vroeg dood – ook al was ze 93).
En hup, daar stond ik weer met mijn ‘doelen’ en een kutgevoel over mezelf.
Dus ben ik daarmee gestopt. Niet omdat ik ontwikkeling onbelangrijk vind, maar omdat ik ontdekte dat ik vanzelf groei, als ik luister naar wat mijn intuïtie me ingeeft, als ik meebeweeg met wat er is.
In combinatie met blokken in mijn agenda en een dikke lijst to do’s voor mijn klanten en mezelf in Asana 😉
Ik meet die groei nu anders: Heb ik ruimte in mijn hoofd om af en toe gewoon te mijmeren over wat er dan ook in me opkomt?
Kan ik goed intunen op mijn instinct om te voelen of ik wel of niet deze beslissing moet nemen?
Ik meet het af aan hoeveel plezier ik heb in het heel nauw samenwerken met een aantal klanten. (Waarvan ik met sommigen al jaren samenwerk).
Soms denk ik nog weleens: hoort dit wel zo? Moet dit niet “professioneler” Mira?! En dan klinkt mijn eigen stem: dit ís ondernemen. Ontspannen ondernemen.
Helemaal waar ik voor sta. Ik ben benieuwd: wat heb jij losgelaten wat ooit heilig leek in je bedrijf?
