Langzaam maar zeker kick ik af. Leer ik het af ook. Tijdstoptimisme.
Altijd denken dat ik iets sneller af kon krijgen dat ik inschatte of hoopte. Of allebei. En eigenlijk altijd meer tijd nodig hebben en dan vervolgens knarsetandend die klus klaren. Kwaad op mezelf dat ik me weer had laten verleiden door mijn eigen tijdsoptimisme.
Ik zie het mijn klanten overigens ook doen. Heel tijdsoptimistisch storten ze zich op het maken van die nieuwe online training en vergeten vervolgens dat – ondanks hun hardwerkende team – ze heel veel dingen echt zelf eerst moeten doen. En dat dan pas het team komt.
Gelukkig ben ik zelf nog steeds optimistisch maar meer tijdsrealistisch tegenwoordig. En help ik mezelf uit de droom door te zeggen dat je een nieuwe evergreen niet even uit de grond stampt. En help ik mijn klanten door samen echt kritisch te kijken naar ál die prachtige doelen voor het nieuwe jaar, zijn ze haalbaar?
Als mijn tijdsoptimist toch van zich laat horen, geeft dat altijd een blije sensatie van binnen. Omdat het allemaal zo goed mogelijk lijkt en ik blij van zin aan de slag ga.
Om vervolgens heel snel een innerlijke realitycheck te doen en mijn deadlines te verruimen. Geen tandengeknars, geen gestresste VA en dat wat ik af wil hebben, komt sowieso af.
Foto © Volker de Regt
