“Je teckel Bidou is net overleden: is het niet wat vroeg om nu al een puppie te nemen?”
Ik dacht voor de komst van pup Freddie werkelijk niets. Het leek me gewoon gezellig om er weer een hond bij te hebben. Ik huilde om het verlies van Bidou en was tegelijkertijd ontzettend blij met Freddie. Niets meer en niets minder.
“Wat vindt je andere teckel Amigo hiervan? Die moet zeker heel erg wennen aan die pup. Is dat niet zielig?”
Ik dacht voor de komst van Freddie wel iets, maar dat was zo weinig dat je het een fluistering kunt noemen. Nu werd het ineens een geschreeuw in mijn hoofd… Terwijl ik aan Amigo kon zien dat hij groeide in zijn rol als ‘oudere broer’ en speelser werd dan hij ooit was. Ook al geen probleem.
“Je moet hem wel snel buiten zindelijk maken hoor, anders wordt het nooit wat!”
Hier sloegen mijn gedachten van op hol: O jeetje, hij is plasmatzindelijk in huis maar kennelijk is dat niet genoeg… Ik móet natuurlijk met hem naar buiten en hoe moet dat dan want hij is daar vooral lekker aan de wandel met Amigo en is alles aan het leren kennen en dan ben ik natuurlijk een slechte packleader en…” STOP! Terug naar het nu: ik vind het prima zo.
“Ojee! Blijft hij zo klein?!”
Feit: Freddie is een kruising Chihuahua/Parson Terriër. En ik had er geen gedachten over hoe klein hij zou blijven tot deze vraag. Toen hoorde ik mezelf ineens allerlei antwoorden bazelen terwijl hij natuurlijk een pup was en daarna ging groeien (Niet veel, hij weegt net 2 kilo en dat is ook helemaal goed).
Ontzettend interessant hoe ik dingen als probleem ga zien als iemand anders het als “probleem voorschotelt”. Voor je het weet heb je Een Probleem, heb je Veel Om Over Na Te Denken, terwijl je in feite andermans gedachten in je hoofd toelaat. Dat is heel menselijk én focking zonde van je tijd en jouw harde schijf.
Dus krijg je een ongevraagde mening over jouw nieuwe dienst, website, profielfoto, [vul maar in]? Let daarna goed op of het niet andermans gedachten zijn die in jouw hoofd gaan zitten 😉
Meer van dit? mirasaia.nl/mails