Van mijn 32e tot 40e jaar stond mijn leven grotendeels in het teken van De Kinderwens. Waar mijn eierstokken nooit hadden gerammeld voor die tijd, snapte ik ineens wat de vrouwen om me heen bedoelden. En dus gingen manlief van destijds en ik ‘aan het werk’.
In mijn hoofd had ik een heel beeld van 2 jongetjes die zich in ons leven zouden voegen. We mijmerden al over verhuizen uit ons tweekamerappartement naar een groter huis met een tuin. Waar ook mijn bedrijf een eigen ruimte zou hebben. En waar we natuurlijk vooral veel bezig zouden zijn met de liefde en zorg voor kind 1. En een paar jaar later kind 2.
Zo ging het namelijk om ons heen. Dat zou bij ons ook zo gaan. Toch?
Het ging helemaal niet zo. Het werd een langdurige verdrietige queeste met maandelijkse teleurstellingen die leidden tot medische hulp in de vorm van IUI (Google maar eens). Na 2 mislukte pogingen (die zo vol hoop waren, want ik vond dat ik nu echt een kind had ‘verdiend’ na alle hormoonzooi en moeite) mocht ik door voor IVF.
Ik bedankte voor de eer want ik voelde aan alles: het is klaar. Tot hier en nu niet verder.
Ik besloot op mijn 40e te stoppen met het eeuwige proberen en wachten. Door zelf een einde te maken aan de hoop. En er definitief voor te zorgen dat ik niet meer zwanger zou raken, ook niet meer per ongeluk (hallo pil).
Er volgde een rauw rouwproces, maar dat is weer een ander verhaal. De omgeving reageerde ook best pittig op mijn radicale besluit, maar ik liet me er niet vanaf brengen: alles in mij bleef roepen: dit is klaar.
Wat ik jou gun is dat je ook altijd durft te luisteren naar je instinct, innergut, intuïtie of hoe jij het ook noemt. Dat – als je voelt dat het klaar is, met wat het ook is – je ermee stopt. Een keuze maakt die bij jou past, die voor jou klopt. Ook in je bedrijf! Ondanks wat ‘men ervan vindt’.
Wanneer voelde jij dat het klaar was? En wat deed je toen?