Ik vind LinkedIn leuk. Het is voor mij een heel relaxte en snelle én laagdrempelige manier om contacten te onderhouden, om te delen wat ik vind dat gedeeld moet worden én om nieuwe mensen te leren kennen.
Het scheelt me bergen tijd en gedoe om netwerkborrels af te lopen. Dat deed ik wel in mijn begintijd (want ik had geleerd dat dat handig was, kuch) maar op die borrels deed ik wat ik op verjaardagen ook doe: ik zoek (of vind haha) die andere introvert met een goed verhaal en blijf daar vervolgens letterlijk en figuurlijk bij hangen.
Niet erg he, maar netwerken kan je het wat mij betreft niet echt noemen.
Op LI benader ik sinds mijn VIP-LI-dag van Annemieke van Waterschoot wat gerichter mensen die mij interessant lijken om mee te connecten. Ik stel me altijd kort even voor in een berichtje, want zomaar plompverloren een connectie aangaan vind ik zelf ook onaangenaam. Al moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik soms te snel ben en dan gaat de invite de deur uit zonder briefje, aaaargh!
De mensen met wie ik link stel ik dan een persoonlijke vraag waardoor ik nu al met een aantal heel geinige gesprekken heb. Een kon ik mijn favoriete sauna tippen, er is iemand die notabene mijn schoonzus is die ik nog nooit in levende lijve heb ontmoet, er zitten ook hondenliefhebbers bij, een werd na een telefoongesprek meteen klant, enzovoorts.
Super leuk want ik hoef de deur niet uit en leer toch leuke mensen kennen, win/win als je het mij vraagt.
Maar dan mijn verbazing over mensen die gewoon niet reageren als je ze bedankt voor de connectie. Die zwijgen als je ze wat vertelt over jezelf en ze een vraag stelt. Ik begrijp dat niet. Waarom zou je met iemand linken als je er vervolgens niets mee doet? Dat is net zoiets als jezelf voorstellen op een netwerkborrel en daarna meteen weglopen…
Enfin, ze zullen er wel hun reden voor hebben. Het is zonde van mijn tijd om me er te lang druk over te maken. Ik ben benieuwd wat jij vindt van dit soort stille mensen en wat jij ermee doet. Let me know!